بررسی چند شگرد صرفی ادبی ساز زبان در سروده‌های بیدل دهلوی (وابسته‌های عددی، ترکیبات و اشتقاقات بیدلی)

از‌ آنجایی که شعر نتیجه‌ی در هم شکستن نظام و اصول حاکم بر زبان معیار (خودکار) است، شاعر برای خلق یک اثر هنری ناگزیر است از این هنجارها عدول کند و برای ظهور این دگرگونی از ابزارها و شگردهای گوناگون بهره می‌برد که سبب نزدیک شدن محور زبان به نقش ادبی آن می‌گردد. در این میان، بیدل دهلوی به‌عنوان برجسته‌ترین شاعر سبک هندی در به نمایش درآورند ویژگی‌های فرمی و محتوایی این دوره، به خلق و به‌کارگیری شگردهای زبانی پرداخته است که یا آنها را تنها در زبان بیدل می‌توان یافت یا سروده‌های وی تبلور کامل و زیباتری از آنها را دربردارد. از این‌رو، در پژوهش حاضر سعی شده است برخی از این شگردهای ابهام انگیز زبانی و ساختارهای سازنده و معانی قابل دریافت از آنها، براساس فرایندهایی که در ژرف ساخت این عبارات و ترکیبات بر روی محورهای فرضی جانشینی و هم‌نشینی زبان صورت می‌گیرد و عامل پیوند آنها به روساخت می‌گردد، تحلیل و ارائه گردد.